Sosialisering i praksis

Dei siste vekene har temaet i pedagogikken vore sosialisering. Det eg legg i omgrepet sosialisering er blant anna korleis samfunnet bidreg til å forma oss, gjennom forventning, oppførsle, samt normar og reglar. Desse parametrane finn me i så godt som alle ulike deler av samfunnet, store og små, nære og fjerne. Slik eg tolkar omgrepet forventing i sosialiseringssamanheng byggjer det på at i ulike grupper i samfunnet er det konvensjonar for korleis ulike personar skal oppføra seg, korleis ein skal oppføra seg i enkelte situasjonar (jmf. Bussete dømet til Steinar), korleis andre skal oppføra seg osb. Ein kan altså seia at samfunnet, i alle ledd, legg føringar for korleis både samfunn og individ skal te seg.

I dette blogginnlegget vil eg setja fokus på korleis eg sjølv har opplevd resultatet/konsekvensen av ein årelang sosialiseringsprosess, der rolla mi som lærarstudent i praksis er i fokus. Eg vil presisera at eg i dette innlegget skriv om eigne erfaringar og oppfatningar.

Den siste praksisperioden var me alle samde om at var ei positiv oppleving som ga perspektiv til mykje av det me har hatt føre oss i klasserommet på HSH, me kjende oss òg godt mottekne og ivaretekne hjå dei ulike skulane. Sett bort frå alle desse positive erfaringane sit eg likevel att med kjensla av at noko kunne ha vore gjort annleis, på mange måtar tykkjer eg at heile praksis konseptet slik det er i dag er overmodent for revisjon.

Gjennom mange år har rolla som ”lærarstudent i praksis vorte forma”, lærarane på dei ulike høgskulane har teke del i forminga, likså praksislærarane, elevane, rektorane og ikkje minst studentane sjølve, samt resten av samfunnet har teke del i å skapa forventningar og leggja føringar for korleis praksis skal gå føre seg.

Sjølv om den praksisen eg har gjennomført i dette fyrste året mitt i lærarutdanninga har vore lærerik og spanande, sit eg likevel igjen med ei kjensle av at rolla mi som student i praksis er for ”kunstig”. Det eg meiner med dette er at me som studentar i for liten grad tek del i den eigentlege skulekvardagen, praksislærarane legg opp til undervisning i stor grad etter eigen modell, elevane forventar kake og brus og så snart det vert eit møte av ulikt slag vert me som studentar bortvist.

Eg veit diverre lite om korleis praksis er organisert på andre høgskular og skular i vårt langstrakte land, men slik det vert organisert på HSH er det ein grunnleggjande ”feil”: me er alt for mange studentar per praksisskule/klasse. Slik eg ser det kan dette vera mykje av grunnen til at eg i praksis kjende meg litt som ein ”leikelærar”. Ein skule med tilhøyrande rektor og øvingslærarar kan umogleg innlemma studentane i skulekvardagen på ein god måte når det er så mange studentar per elev som det er no?!

For å gjera praksisen best mogleg ser eg det som naudsynt at studentane vert fordelte over fleire praksisskular og i mykje mindre grupper, såleis trur eg det vert lettare for den einskilde skulen å integrera studentane i skulekvardagen enn slik det er i dag.

Med det fokuset samfunnet i dag set på kvalitet i lærarutdanninga tykkjer eg det er merkeleg at praksis og måten denne vert gjennomført på, ikkje får meir merksemd.

Homo ludens

Egil er namnet på blomen min. Han er grøn. Nokre stader er han gul òg. Han er litt som ein kameleon. Når han er tørst, då endrar han ganske enkelt farge på blada, det hender òg at han heng litt med nebbet. Då tek eg han med inn i dusjen, og let han stå der nokre timar. Det trur eg Egil tykkjer er særs flott. Då vert han så grøn og fin, og han struttar glad og fornøgd med blada.

Egil er fem år og ganske beskjeden, han seier ikkje stort. Egil har vore med på litt av kvart. Opphavleg var det eg og ein kamerat som kjøpte Egil, han kosta tre hundre og nitti kroner på Rimi. Me hadde nett flytta inn i eit hus ilag, og me måtte ha ein blom, det vart Egil. På den tida røykte både eg og kameraten min, det gjorde nesten alle andre me kjende òg. Ein kan altså trygt seia at det vart ein del røyking i dette huset, rett føre nasen på Egil. Men Egil sa ikkje eitt ord, han var like nøgd. Då me seinare flytta ut av dette huset, var det eg som fekk ”foreldreretten” over Egil. Etter ei tid i eit røykfritt miljø verka det mest som om Egil hadde abstinensar, same kor mykje me prata og kosa med han verka det som han sakte men sikkert visna hen. Heilt til han ein dag stod der og strutta med blada, like grøn og nøgd som før. Og sidan har me levd lukkeleg alle våre dagar.

”Aktivitet for moro skyld, fysisk eller psykisk aktivitet som ikke synes å ha noe (eksplisitt) mål utover seg selv”. Slik definerar Store Norske Leksikon ”leik”. Dette er i stor grad ein definisjon eg kjenner meg heime i. Eg har alltid vore av den oppfatninga at alt me gjer ikkje nødvendigvis treng ha noko mål og meining, sjølv om det kanskje kan argumenterast mot at med ei slik haldning kan handlinga meir eller mindre gjennomførast med akkurat det målet at det verken har mål eller meining, og då får det jo plutseleg det.

Ordkløyveri sett til side, eg har i eit tidlegare innlegg skrive om kreativitet som hjernens beste ven. Kort fortalt skriv eg der om ein sommardag der ein ide om paragliding (den typen ein gjer etter ein båt) vart sett ut i live. Paraglidaren vart konstruert med gamle presseningar, stropper og tau. Med andre ord var dette eit prosjekt me alle visste kom til å verta vanskeleg å få opp i lufta. Det var heller aldri målet. I tråd med SNL sin definisjon av leik, var det underliggjande målet leik og moro.

Dette er noko av det eg trur kjenneteiknar homo ludens (det leikande menneske). Evna til å gjera noko utan anna mål og meining enn at det skal vera morosamt. Det trur eg er med å stimulera hjernen til kreativ tenking, og slik den nye læreplanen fokuserar meir enn tidlegare på induktiv undervising, vert det berre viktigare og viktigare å finne betre måtar å stimulera elevane til å tenkja kreativt. Såleis trur eg den generasjonen som veks opp i dagens høgteknologiske samfunn har det vanskelegare enn nokosinne med tanke på kreativ stimuli. Berre sidan eg vaks opp har det forandra seg mykje. Me var vande med å sysselsetja oss sjølve, Amiga og Commodore, som var dåtidas svar på Playstation og Nintendo, var ikkje på langt nær så tilstades i vår kvardag som den er i unges kvardag i dag. Me var mykje ute, me hang ofte i eit tre og bygde hytte, . i alle høve noko me likte å kalla hytte, men i røynda hamra me berre opp i trea det beste me fekk tak i. Hang me ikkje dinglande i eit tre så leika me gøyma og telja, cowboy og indianar osb. Me var vande med å tenkja kreativt. Slik har eg inntrykk av at dagens unge er hemma av alle ”dataspela”. Det kan vera vel og bra at dei i tidleg alder får god erfaring med data, men i alle desse spela ligg det mange begrensingar. Dette har eg sjølv opplevd gjennom mi magre erfaring med dataspel, det er veldig mange moglegheiter som vert avgrensa av spelet ”drivar” (eller kva det no heiter), til dømes er det ofte eit særs avgrensa område ein kan bevega seg på, vidare er det også mange begrensingar på andre liknande ting. Dette er ting eg meiner er med å ”sløkkje” den kreative tanken hjå unge i dag, grunna den relativt låste ”løypa” ulike dataspel byr på i dag, misser kan hende ein del evna til å tenkje i ”nye” banar?

Til slutt vil eg gå attende til innleiinga, der eg skriv om Egil. Egil er ein blom eg godt kan snakke med, ikkje av di eg trur han høyrer meg, men av di eg veit at han forstår. Slik eg ser det kan eg då prata med Egil om kva det måtte vera, sidan eg eigentleg pratar med meg sjølv!? Eg meiner ikkje med dette at å konversere med ein blom fostrar kreative tankar, eg meiner vel heller at det er eit representativt døme på noko av det eg ser på som viktigast for å kunna tenkja kreativt, nemleg å bryta med samfunnets konvensjonar, som til dømes at det ikkje er noko vits å prata med blomar, sidan dei ikkje svarar deg.

Vurdering for læring?

Mange skular rundt oss i dag deltek i ”vurdering for læring” prosjektet, me skal sjølve delta i prosjektet den komande praksisperioden. Slik eg forstår det, og sagt med korte ord, går ein stor del av dette prosjektet ut på korleis ein best kan gje tilbakemeldingar til elevane for å fremja læring. Såleis gjekk det til at begrepet ”framovermelding” såg dagens lys. Ein skal altså ikkje berre gje tilbakemeldingar til eleven om korleis arbeidet han har gjort, men også i større grad om korleis dette arbeidet, samt framtidig arbeid kan bli betre.

Dette høyres ut som ein god måte å betra eleven si utvikling, ikkje berre forklare eleven kva han eller ho gjorde feil, men òg forklare dei korleis dei kan gjera det betre.
Men, er ikkje dette noko lærarar har praktisert ei stund? Eg kan i alle høve hugse døme frå eigen skulegang, der læraren gjer ros, og samstundes oppmodar om å gjere enkelte ting annleis. Minnar ikkje dette om dagens framovermelding? Eg tvilar òg på at eg er aleine om å ha slike erfaringar frå tidlegare dagar i skulen. Då kan ein jo spørje seg kvifor ein i dag nyttar tid og ressursar på å fremje arbeidsmetodar som allereie er kjent i den norske lærarstaben? Ein kan òg spørje seg om det ikkje fell seg naturleg å påpeike/oppmuntre eleven om å utbetra eventuelle feil i framtida? Er ikkje dette ein vesentleg faktor som må vere på plass dersom læring skal ta stad? At læring skal ta stad har tross alt vore eit mål i skulen, heilt sidan byrjinga.

Sjølv om det no verkar som eg set eit noko negativt lys på dette prosjektet, ser eg òg at det får positive fylgjer. Ein får gjennomgåande betre kunnskap om vurdering, noko som jo alltid vil vera aktuelt i skulesamanheng. Dette bidreg vidare til at ein byggjer seg ein metaspråk, som vil forenkle kommunikasjon pedagogar imellom. Ein set òg fokus på at framovermelding, ei handling eg meiner har eksistert lenge, men som nyleg vart namngjeve, er ein vesentleg faktor for at læring skal gå føre seg best mogleg.

Som med så mykje anna har eg også i dette tilfellet tru på at ein gyllen middelveg kan vera beste måte å gå fram på. Dette prosjektet set fokus på viktige ting, det er ikkje tvil om, men eg trur at dersom ein konsekvent gjer nokon framovermelding om at ting kan bli betre, kan det lett gå utover motivasjon så vel som sjølvbilete. Kva med vesle Bernt som er strålande nøgd med teikningane sine, men læraren gir konsekvent tilbakemelding om at her er det betringspotensiale? Det kan vera vel og bra, men somme tider er det kan hende berre eit lite ”flott Bernt”, som skal til for at Bernt får ei meistringskjensle?

Betre sjølvbilete=betre prestasjon?

Korleis kan skulen på best mogleg måte bidra til å skapa betre sjølvbilete hjå elevane, og dermed betra prestasjonane deira? Er det i det heile samanheng mellom sjølvbilete og prestasjon?

Dette er kan hende ein noko ambisiøs problemstilling i eit lite blogginnlegg, men eg er sjølv ein av mange som er av den oppfatninga at sjølvbiletet vårt er ein sentral faktor i kva me menneske gjer, og korleis me gjer det. Bak alt frå den minste handling til dei meir gjennomtenkte vala ein gjer i livet, spelar måten me ser oss sjølve ei stor rolle. Her vil eg dra inn forsøket til Rosenthal, gjennomført i førre århundre. Resultatet av dette forsøket viste at dei elevane lærarane vart fortalde kom til å gjera det godt i framtida, faktisk gjorde det godt, dette var ei vilkårleg vald gruppe. Kvifor vart det slik? Truleg vart det slik grunna læraranes høg(are)e forventningar til dei aktuelle elevane, om dette ga utslag i at dei fekk undervisinga betre tilpassa seg sjølve, eller meir og betre hjelp frå læraren, eller om lærarane enkelt og greitt ga dei betre karakterar utan noko anna grunnlag enn ein forventning om betre prestasjon? I alle høve ser ein at forventinga står i fokus. Høgare forventningar til elevprestasjon, resulterte i høgare elevprestasjon.

Dersom ein (anteke)signifikant andre si forventning til eit individ gir resultat av denne karakteren, er det slik eg ser det stor grunn til å tru at eins eigne forventingar vil gi endå betre resultat. Betre sjølvbilete gjer altså betre prestasjon. Dersom ein tek utgangspunkt i dette, vert det viktig å setje fokus på å betra eleven sitt sjølvbilete. Diverre trur eg at dei aller fleste borna allereie har forma sitt sjølvbilete når dei kjem i skulealder, ut frå dei erfaringane dei har gjort seg i heimen og med vener. Såleis vert skulen sin jobb særs vanskeleg, å forandre eit allereie etablert sjølvbilete trur eg i dei aller fleste tilfelle er ein vanskeleg jobb. Men det er klart at det er framleis mange tiltak ein kan ta i dagens skule, sjølv om det er vanskeleg å endre eit sjølvbilete vil ikkje det seia at ein ikkje skal prøve, forhåpentlegvis vil ein ofte lukkast. Dagens læreplan (LK06) set vurdering i eit anna lys enn tidlegare, det er nå fokus på framovermeldingar, i staden for tilbakemeldingar. Dette trur eg er med å skape elevar med betre kjennskap til dei forventningar og mål som vert sett til dei, såleis trur eg elevane vil prestera betre, noko som igjen burde bidra til å betra sjølvbilete den enkelte eleven har. Ved hjelp av framovermeldingar kjem òg fokus på framtida, ikkje fortida.
Dagens pedagogar har i dag ein utfordrande kvardag, til forskjell frå den greske oldtidas pedagogar, som klarte seg med å fylgje borna til og frå skulen.

Konstruksjon & Design

Då me først fekk vite at me som var i praksis på Tjødnalio, skulle designe og konstruere framtidas skule, visste eg ikkje heilt kva dette innebar. Kva slag krav som ville bli stilt osb. Etter ein dag på formingsseksjonen, der Kjetil ga oss ein innføring i dei ulike dataprogramma me skulle nytte i designprosessen, var bruken av programma klarlagt, men sjølve oppgåveteksten opplevde me framleis noko diffus. Kva er framtidas skule? Er det i det heile eit fysisk bygg, eller er det eit nettbasert ”program” som matar elevane med kunnskap?

Me bestemte oss fort for at me her hadde eit godt høve til å designe og konstruere vår eigen draumeskule, der blant anna økonomi var ein utfordring me kunne leggje til side. Sjølv om me ikkje hadde økonomiske rammer å ta omsyn til i dette prosjektet, let ikkje andre utfordringar vente på seg, til dømes var ikkje min oppfatning av kva ein draumeskule tyder, alltid den same hjå dei andre gruppemedlemmene. Kompromiss vart inngått, og det vart fastsett kva skulen skulle innehalde før me satt i gang med skulens eksteriør. Prosessen der me fastsette innhaldet i skulen gjekk relativt fort og smertefritt føre seg, skulens utvendige design viste seg òg å vera ei sak me fort vart samde i. Ei papirskisse over korleis skulen skulle sjå ut, både utvendig og innvendig vart fort utarbeidd. Arbeidet med dei to dataprogramma der me teikna inventaret (SweetHome3d) og ein utvendig modell (GoogleSketchUp), gjekk i byrjinga føre seg i fellesskap. Me skjøna fort at dette var ein tidkrevjande prosess og valde å delegera dei ulike oppgåvene mellom oss, på denne tida vart òg felles loggskriving sett i gong. Grunna sjukdom var eg diverre ikkje tilstades i sjølve byggjeprosessen.

Manual, fagtekst og undervisingsopplegg vart utarbeidd i fellesskap i siste veka av prosjektet. I fagteksten fekk me høve til å greie meir ut om kva me hadde teke omsyn til då me designa skulen, både innvendig og utvendig. I utgangspunktet var vår draumeskule ein særs moderne skule, med både glastak og glasveggar av seinaste modell. Det var ikkje før i andre del av prosjektet, der me skulle skrive manual og fagtekst, at ideen om ein slags ”bondegårdskule” kom på banen. I ettertid ser eg at konseptet burde vore meir heilskapleg, vår moderne glasskule harmonerar kan hende ikkje særskild godt med hestar og kyr. At ideen ikkje vart tilpassa det allereie ”ferdige” prosjektet kan kanskje tilskrivast tidsnaud, då me berre hadde 1 veke til disposisjon til dei ulike delane av prosjektet. Ein kan òg seia at ideen om gard berre var ein skriven ide, og ikkje brakt til live fysisk, og hadde i så måte vore lett å utelate frå prosjektet.
Då prosjektarbeidet meir eller mindre var ferdigstilt, kom ideen om ein humoristisk avslutning på framsyninga, i form av ein bildeserie henta frå ”framtida”. Filmen vart med rette omtala som ein tullefilm, og burde nok i lik grad med ideen om bondegard vore meir gjennomtenkt, til dømes kunne filmen vore korta ned ein heil del.

Spent gjekk turen mot Tjødnalio skule torsdag 29. Januar. Korleis ville elevane reagere på undervisingsopplegget vårt? Ville dei like å designe draumerommet sitt i ei skoeske? To og to skulle dei fyrst bli samde om korleis det skulle sjå ut, så skulle dei teikne rommet. Fyrst når dette var gjort skulle dei setje i gang med ”bygginga”. Dette viste seg å vera stor suksess, elevane bobla over av engasjement. Nokre likte nok tanken på å sleppe engelsk og matematikk den dagen, men dei aller fleste verka oppglødde over oppdraget sitt. Motivasjon er nok eit nøkkelord i denne samanhengen, i forkant av prosjektet har øvingslærarane våre bidrege til å skapa forventningar hjå elevane. Nokre av elevane skilde seg ut med eit ekstra stort behov for merksemd, og spesielt motivasjon. For meg verka det som om desse elevane var usikre på korleis dei skulle gå fram, og usikre på om dei var i stand til å lage ei fin skoeske/draumerom. Aller helst var dei nok usikre på korleis dei skulle gå fram for å få laga skoeska i rett målestokk. Det var vanskeleg å få dei til i det heile å prøve, og til slutt fann eg det best å la dei lage rommet utan tanke på målestokk, for å behalde den vesle gleda dei hadde over å fysisk lage rommet. Alt i alt var dagen i praksis ei positiv oppleving med blide og nøgde elevar som ikkje eingong ville ta pause i friminutta. Resultatet vart tre hus, med bad, kjøken, stove og to soverom. Alle husa vart imponerande flotte med kreative løysingar, ei gruppe tok seg til og med tid til å polstre og kle sofaen dei hadde laga i papp.

Prosjektet i sin heilskap står for meg som ei lærerik oppleving, me som designa skular er nok ekstra heldige med tanke på alt me har lært om ting som må takast omsyn til når ein skal byggje skule, eit bygg som forhåpentlegvis vert vår framtidige arbeidsplass. Som Gry skreiv så fint på tavla i det vesle auditoriet, er utviklinga av den sosiale kompetansen ein av målsetnadane for lærarutdanninga. Slike prosjektarbeid i grupper ser eg som ein god måte å bidra til dette på, samhandling med andre menneske er jo noko av det viktigaste me som framtidige lærarar må vera budde på, viss ikkje det aller viktigaste. I så måte har dette prosjektet vore både lærerikt og kjekt.

På Tjødnalio vart elevane motiverte og førebudde lang tid i forvegen for det opplegget me som studentar skulle ha med dei ein dag. Kan hende treng me som studentar også motivering lang tid i forkant? Og at prosjektet med fordel kunne vore gjennomført på eit anna tidspunkt, slik at det vart høve til motivering og førebuing?

Nyttårsblogg

Då var tida der då me snart skal ta til med eit nytt semester i A1. Bak oss ligg nyårsrakettar utan styrepinnar, pinnekjøt og eit heilt semester med pedagogikk og blogging.
Blogginga har for meg vore ein flott måte å betre forstå det lærestoffet me går gjennom i timane. Ikkje berre ved at eg sjølv skriv blogg, og på den måten vert nøydd for å seje meg inn i det eg skal skrive om, men kvar veke vert 40 nye og ulike innlegg publisert. I desse innlegga vert det kvar veke skrive mykje interessant, og ved fleire høve enn eitt har eg henta inspirasjon frå eitt eller fleire av innlegga. Interessante tema og spørsmål vert hyppig bragt på bane, ofte vert det diskusjonar i klassa òg. Slik eg forstår det skal det bli rutine å ta opp enkelte innlegg kvar veke, det kan vera ein fin måte for oss å halde saklege diskusjonar, samt øve oss på "framovermelding" munnleg. Dette er jo absolutt ein sentral og positiv del av blogg skrivinga vår, dette at me skal kommentere og øve oss på framovermelding.
Etter endt lærarutdanning vert det spanande å sjå attende på 2 år med blogging i pedagogikkfaget, der ein forhåpentlegvis kan spora utvikling og progresjon.

For egen del gjer blogginga meg meir engasjert i pedagogikkfaget, og eg ser fram til eit semester til med blogging.

Kreativitet – hjernens beste ven

Dette blogginnlegget vert ikkje av den mest faglege sorten, kan hende vert eg til og med oppmoda om å skrive eit nytt eit, med større fagleg innhald. Men eg vel likevel å skrive om det eg skal skrive om, det er vel i grunn mest ei forteljing. Ei forteljing om kreativitet, då Åshild snakka om dette med kreativitet i timen kom akkurat denne forteljinga til meg.

Ein varm sumarsdag for ganske lenge sidan, var det tre gutar, eller eigentleg var det tre unge menn. Dei kunne alle både køyre bil og drikke øl, to av dei kunne til og med drikke brennevin. Men tenkje seg til, denne sumarsdagen keia dei seg. Det var trykkjande varmt ute, det hadde det vore ganske lenge. Denne dagen freista verken vasski eller grilling, sumaren hadde vore så fin at vasski og grill kvoten var liksom full, og vel så det. Nei, denne dagen skulle fyllast med noko anna enn vasski og grilling, i dag skulle dei verkeleg gjera noko artig. Dei byrja med å tenna seg ein røyk. Det hadde dei gjort mange gangar før, det var kanskje ikkje akkurat dette dei skulle gjere resten av dagen.
”Eg veit det, me byggjer ein paraglidar.” Bryt den eine guten ut, mest for å vera morosam, kva visste vel dei om å byggja paraglidarar? ”Ja, kan skjøna me skal byggja paraglidar, me skal flakse høgt over badestranda, ilag med alle fuglane, det vert saker det”. Seier dei to andre gutane i kor, dei verka mest oppglødde.
Dei tre gutane sette i gang prosessen med det same, dei måtte sjølvsagd ha seg ein røyk, planlegging var jo viktig. Då treng ein røyk.
Kva treng ein eigentleg for å byggja paraglidar? Ein paraglidar er nemleg omtrent som ein fallskjerm, som ein heng etter ein båt. Og der heng du, flaksande høgt over sjøen, ilag med fuglane. Du treng noko som liknar ein fallskjerm, samt ein heil bråte med tau. Stort meir enn det kunne det vel ikkje vera?
Gutane sette altså i gang, gamle morkne presseningar vart forkasta til fordel for litt nyare og mindre morkne. Tau var det rikeleg med. Dei vart fort samde om at her var det berre å setja i gong, det tauet skulle vera der, og litt lenger enn det andre. Så måtte festa i presseninga forsterkast, dei måtte skjera litt her og der, hol til lufta i midten måtte det vera, det var klart. Ei stroppe egna seg ypparleg til å festa ”ekvipasjen” til redningsvesten den heldige forsøkskanina skulle få på seg.

Då var det meste klart til take off, prosjektet hadde etter kvart samla andre unge menn som keia seg i nabolaget. No vart heile stasen finsleg pakka saman, og frakta ned til båthamna, i kortesje, tida var klar for prøvefyking. Sjeldan har eg sett så mange smil i hamna som denne dagen, det er kan hende ikkje så merkeleg. Synet av ein ung herremann springa bortetter parkeringsplassen med ein halvsliten pressening flaksande bak seg, hadde nok fått fram smilet i dei fleste. Etter tre forsøk vart det konstatert løft, dette kunne ikkje gå andre vegar enn rett opp. Ut på brygga bar det, ”glidaren” skulle haldast oppe, medan forsøkskanina sprang utetter bryggja, og slepebåten ga full pedal. Akkompagnert av høglydt latter frå publikum i hamna enda heile stasen i sjøen, i ei salig floke. Stemninga i hamna var mildt sagt god.

Etter timevis med forsøk, der blant anna to båtar, høge kaiar og hopp var med på leiken, enda det heile med at redningsvesten, som proklamerte å tola 60kg, rauk. ”Paraglidaren” vart fint plassert i boset, og gutane sovna den natta med eit smil.

Dei visste nok alle tre gutane at dagen neppe kom til å innehalda verken høge svev elle lengre samtalar med måkane. Men denne dagen kjem me aldri til å gløyma, eg hugsar attende til dette med eit einaste stort smil.

Kreativiteten er noko av det eg set aller størst pris på her i livet, kan hende ikkje kreativiteten i seg sjølv, men alle kjenslene og minna den ber med seg.
Steinar uttalte ein gong at ”dersom gløymsle er hjernens verste fiende, er kan hende kreativitet dens beste ven?”

Eg kunne ikkje ha sagt meg meir einig i denne uttalinga.