Vurdering for læring?

Mange skular rundt oss i dag deltek i ”vurdering for læring” prosjektet, me skal sjølve delta i prosjektet den komande praksisperioden. Slik eg forstår det, og sagt med korte ord, går ein stor del av dette prosjektet ut på korleis ein best kan gje tilbakemeldingar til elevane for å fremja læring. Såleis gjekk det til at begrepet ”framovermelding” såg dagens lys. Ein skal altså ikkje berre gje tilbakemeldingar til eleven om korleis arbeidet han har gjort, men også i større grad om korleis dette arbeidet, samt framtidig arbeid kan bli betre.

Dette høyres ut som ein god måte å betra eleven si utvikling, ikkje berre forklare eleven kva han eller ho gjorde feil, men òg forklare dei korleis dei kan gjera det betre.
Men, er ikkje dette noko lærarar har praktisert ei stund? Eg kan i alle høve hugse døme frå eigen skulegang, der læraren gjer ros, og samstundes oppmodar om å gjere enkelte ting annleis. Minnar ikkje dette om dagens framovermelding? Eg tvilar òg på at eg er aleine om å ha slike erfaringar frå tidlegare dagar i skulen. Då kan ein jo spørje seg kvifor ein i dag nyttar tid og ressursar på å fremje arbeidsmetodar som allereie er kjent i den norske lærarstaben? Ein kan òg spørje seg om det ikkje fell seg naturleg å påpeike/oppmuntre eleven om å utbetra eventuelle feil i framtida? Er ikkje dette ein vesentleg faktor som må vere på plass dersom læring skal ta stad? At læring skal ta stad har tross alt vore eit mål i skulen, heilt sidan byrjinga.

Sjølv om det no verkar som eg set eit noko negativt lys på dette prosjektet, ser eg òg at det får positive fylgjer. Ein får gjennomgåande betre kunnskap om vurdering, noko som jo alltid vil vera aktuelt i skulesamanheng. Dette bidreg vidare til at ein byggjer seg ein metaspråk, som vil forenkle kommunikasjon pedagogar imellom. Ein set òg fokus på at framovermelding, ei handling eg meiner har eksistert lenge, men som nyleg vart namngjeve, er ein vesentleg faktor for at læring skal gå føre seg best mogleg.

Som med så mykje anna har eg også i dette tilfellet tru på at ein gyllen middelveg kan vera beste måte å gå fram på. Dette prosjektet set fokus på viktige ting, det er ikkje tvil om, men eg trur at dersom ein konsekvent gjer nokon framovermelding om at ting kan bli betre, kan det lett gå utover motivasjon så vel som sjølvbilete. Kva med vesle Bernt som er strålande nøgd med teikningane sine, men læraren gir konsekvent tilbakemelding om at her er det betringspotensiale? Det kan vera vel og bra, men somme tider er det kan hende berre eit lite ”flott Bernt”, som skal til for at Bernt får ei meistringskjensle?